Choroby psychiczne. Ciało i duch to dwa elementy które tworzą całość. Gdy dusza cierpi, choruje ciało i odwrotnie gdy ciało jest zmęczone nie możesz w pełni cieszyć się życiem i rozwijać skrzydeł. Badaniem związku między ciałem a dusza zajmuje się dziedzina psychologii zwana psychosomatyką. Bada ona czynniki natury psychicznej biorące udział w powstawaniu chorób somatycznych oraz jak one wpływają na ich przebieg.
Pojęcie “zaburzenia psychosomatyczne” funkcjonuje w nauce od niedawna, gdyż dopiero od 1922, to już Platon w dziele Parmenides twierdził “Leczenie wielu chorób, nie jest znane lekarzom Hellady, gdyż nie baczą oni na całość, którą także studiować należy, albowiem nie może być zdrowa część, kiedy niedomaga całość”. Ludzie cierpiący na zaburzenia psychosomatyczne odczuwają ból, mdłości lub mają inne fizycznie odczuwalne objawy. Co ich wyróżnia to niemożność postawienia wyraźnej diagnozy, co do przyczyn tych dolegliwości. Kiedy przyczyna danej dolegliwości jest niewiadomą czasami szuka się podłoża psychosomatycznego.
Już w średniowieczu odkryto, jak psychologiczne i fizjologiczne aspekty stanu człowieka mogą na siebie wpływać. Zauważono pewną prawidłowość, a mianowicie, że dobry stan fizyczny szedł w parze z dobrym stanem psychicznym i, że zły stan fizyczny szedł w parze ze złym stanem psychicznym. Początek XX wieku przyniósł wiele nowych informacji dotyczących związku między umysłem a ciałem oraz badano czy choroby fizjologiczne mogą być skutecznie leczone psychologicznie. Zaobserwowano wówczas wiele różnic między dolegliwościami wynikającymi z histerii a ich odpowiednikami, które z histerią nie miały nic wspólnego. Wiele znanych chorób takich jak astma oskrzelowa, alergia, ciąża urojona, celiakia czy migrena było pierwotnie określanie mianem „histerycznych”.
Choroby psychiczne. Jakie są więc teorie powstawania chorób psychosomatyczych? Obecnie znane są dwie teorie mówiące o przyczynach powstawania zaburzeń psychosomatycznych:
1. Teoria zakładająca iż schorzenia somatyczne muszą mieć odpowiednią dla siebie przyczynę. Wyznawcą tej teorii był Freud, który twierdził, że zaburzenia fizjologiczne są wyrazem stłumionych,
podświadomych pragnień.
2. Teoria zakładająca, że każdy czynnik stresowy może doprowadzić do zmian organicznych w organizmie. Dodatkowymi czynnikami, które należy uwzględnić są: osobowość, w tym większa skłonność do przeżywania napięć emocjonalnych czy silna potrzeba niezależności oraz środowisko i czynniki sytuacyjne i tu należy wymienić wysiłek spowodowany przez zmiany życiowe.
Współcześnie termin ” psychosomatyczny ” wywołuje często negatywne skojarzenia i jest często kojarzony z symulowaniem choroby, co nie daje polepszenia samopoczucia i zdrowia a jedynie
pogarsza, dlatego ważne jest holistyczne ujęcie natury człowieka, uwzględnienie szkodliwości dla zdrowia zachowań i emocji oraz wprowadzanie skutecznych technik radzenia sobie ze stresem,
który jest powszechną przyczyną wszelkich zaburzeń.